6 nov 2010
Fisiognomía
O home foi tachado de criminal só pola súa fisionomía sen ter en conta ningunha das probas científicas que normalmente se teñen que realizar. ¿É factible que vendo a unha persoa se poida culpabilizala dun crime? ¿Ou sería máis correcto aplicar o método científico para averigualo?. O máis apropiado sería aplicar este método para chegar a conclusións firmes e rigurosas sobre a culpabilidade ou non d individuo e o método científico aplicaríase sobre mostras biolóxicas que ó seren analizadas por persoas culaificadas situarían ou non á persoa na escea do crime. O método científico non aporta probas da culpabilidade das persoas a partir da súa fisionomía, só poderíamos ter certas tendencias do seu comportamento a partir dun análise psicolóxico pero aínda así non sería concluínte para culpabilizar á persoa sen outro tipo de probas (xa que o que unha persoa sexa capaz de facer non quere dicir que o vaia a facer).
En conlcusión, o máis apropiado sería non deixarnos levar por simples apariencias físicas e non prexuzgar á persoa son motivos, xa que as apariencias son engañosas e non hai ningunha relación directa entre o aspecto físico e o carácter da persoa, ou polo menos ata o momento non hai probas científicas diso.
O mundo sufriu unha catástrofe mediante unha inundación mundial recente. Os defensores desta afirmción din que actualmente hai varias evidencias pero a estas opóñense as teorías científicas. Unha das evidencias son as rochas sedimentarias que conteñen fósiles de animais que non subiron á arca e morreron afogados. Pero estas rochas, ao seren analizadas polo método científico aplicado por persoas cualificadas, sábese que pertencen a diferentes épocas xeolóxicas, polo que xa non son válidas como proba desta afirmación. Da mesma forma din que as reservas combustibles de hidrocarburos son outra evidencia, xa que toda a materia vexetal que cubría a superficie terrestre quedaría, según eles, sepultada baixo as augas desa gran inundación. Pero estas, despois de ser analizadas sábese que son moito máis antigas que a época citada según a xenealoxía bíblica.
Tamén argumentan que diversos pobos separados xeográficamente contan a mesma historia: que houbo un home que meteu a diferentes especies de animais por parellas nunha arca durante un ano e que despois liberou, para que poboaran o planeta. A existencia deste mito en diversas partes do mundo pode darse por simple casualidade da mesma forma que todos os pobos teñen un ente creador, e este é diferente en cada pobo. Esta é unha característica propia do método pseudocientífico xa que este se basa en crenzas, mitos e observacións non contrastadas. Segundo o método científico esta afirmación non sería contrastable xa que dito método se basa en feitos observados a partir de fenómenos que teñen lugar na natureza.
¿Pseudociencia ou Ciencia?
As afirmacións que nos aporta Richard S. encadran perfectamente dentro da concepción pseudocientífica xa que o seu campo de actuacion está fora da realidade debido a que non se sabe se Deus é real xa que non existen probas científicas que o verifiquen neste momento. A concepción científica prentende explicar fenómenos e interpretar a realidade, podendo comprobarse mediante o método científico todas as observacións para chegar a conclusións verídicas pero mutables. A pseudociencia, en ningún momento da a posibilidade de que alguén comprobe o que afirma, polo tanto é dogmática: as súas afirmacións considéranse inmutables. Mentres que a concepción científica é critica, pódense comprobar todas as súas propostas. Todo o contido e a base do texto están baseadas en crenzas relixiosas. Sen embargo no campo científico as conclusións baséanse en feitos, observacións e experiencias. A linguaxe empregada é ambigüa polo que definitivamente queda enmarcado o texto na pseudociencia xa que na concepción científica a linguaxe que se emprega é precisa e inequívoca. Todas as afirmacións que fai Richard S. son definitivas e conciden cos supostos de partida, pero no campo da ciencia todas as conclusións son provisionais e calquera pode comprobalas mediante o método científico, xa que poden ser modificadas nun futuro.
Mentalidade científica
A mica: posible orixe da vida
5 nov 2010
Pseudociencia
O Xogo do posible.
Nova Hipótese Sobre a Orixe da Vida
POSIBLES OCEANOS DE DIAMANTES EN NEPTUNO
Un grupo de científicos afirman que encontraron a proporción exacta de temperatura e presión para lograr que un diamante fose líquido (cando normalmente se transformaría en grafito). A asombrosa casualidade é que esas condicións atmosféricas poderían darse naturalmente en Neptuno e Urano, planetas con ao menos un 10% de carbón, e podería haber alí- especulan os científicos- mares de diamante incandescente sobre os que floten témpanos dun valor incalculable.
- Conclusión: os uranianos e neptunianos están forrados!
O que a min non me acaba de cadrar e que se Urano e Neptuno son planetas fundamentalmente gasosos, como poden existir mares na súa superficie?