6 nov 2010

Fisiognomía


O home foi tachado de criminal só pola súa fisionomía sen ter en conta ningunha das probas científicas que normalmente se teñen que realizar. ¿É factible que vendo a unha persoa se poida culpabilizala dun crime? ¿Ou sería máis correcto aplicar o método científico para averigualo?. O máis apropiado sería aplicar este método para chegar a conclusións firmes e rigurosas sobre a culpabilidade ou non d individuo e o método científico aplicaríase sobre mostras biolóxicas que ó seren analizadas por persoas culaificadas situarían ou non á persoa na escea do crime. O método científico non aporta probas da culpabilidade das persoas a partir da súa fisionomía, só poderíamos ter certas tendencias do seu comportamento a partir dun análise psicolóxico pero aínda así non sería concluínte para culpabilizar á persoa sen outro tipo de probas (xa que o que unha persoa sexa capaz de facer non quere dicir que o vaia a facer).

En conlcusión, o máis apropiado sería non deixarnos levar por simples apariencias físicas e non prexuzgar á persoa son motivos, xa que as apariencias son engañosas e non hai ningunha relación directa entre o aspecto físico e o carácter da persoa, ou polo menos ata o momento non hai probas científicas diso.

O mundo sufriu unha catástrofe mediante unha inundación mundial recente. Os defensores desta afirmción din que actualmente hai varias evidencias pero a estas opóñense as teorías científicas. Unha das evidencias son as rochas sedimentarias que conteñen fósiles de animais que non subiron á arca e morreron afogados. Pero estas rochas, ao seren analizadas polo método científico aplicado por persoas cualificadas, sábese que pertencen a diferentes épocas xeolóxicas, polo que xa non son válidas como proba desta afirmación. Da mesma forma din que as reservas combustibles de hidrocarburos son outra evidencia, xa que toda a materia vexetal que cubría a superficie terrestre quedaría, según eles, sepultada baixo as augas desa gran inundación. Pero estas, despois de ser analizadas sábese que son moito máis antigas que a época citada según a xenealoxía bíblica.

Tamén argumentan que diversos pobos separados xeográficamente contan a mesma historia: que houbo un home que meteu a diferentes especies de animais por parellas nunha arca durante un ano e que despois liberou, para que poboaran o planeta. A existencia deste mito en diversas partes do mundo pode darse por simple casualidade da mesma forma que todos os pobos teñen un ente creador, e este é diferente en cada pobo. Esta é unha característica propia do método pseudocientífico xa que este se basa en crenzas, mitos e observacións non contrastadas. Segundo o método científico esta afirmación non sería contrastable xa que dito método se basa en feitos observados a partir de fenómenos que teñen lugar na natureza.

¿Pseudociencia ou Ciencia?

p

As afirmacións que nos aporta Richard S. encadran perfectamente dentro da concepción pseudocientífica xa que o seu campo de actuacion está fora da realidade debido a que non se sabe se Deus é real xa que non existen probas científicas que o verifiquen neste momento. A concepción científica prentende explicar fenómenos e interpretar a realidade, podendo comprobarse mediante o método científico todas as observacións para chegar a conclusións verídicas pero mutables. A pseudociencia, en ningún momento da a posibilidade de que alguén comprobe o que afirma, polo tanto é dogmática: as súas afirmacións considéranse inmutables. Mentres que a concepción científica é critica, pódense comprobar todas as súas propostas. Todo o contido e a base do texto están baseadas en crenzas relixiosas. Sen embargo no campo científico as conclusións baséanse en feitos, observacións e experiencias. A linguaxe empregada é ambigüa polo que definitivamente queda enmarcado o texto na pseudociencia xa que na concepción científica a linguaxe que se emprega é precisa e inequívoca. Todas as afirmacións que fai Richard S. son definitivas e conciden cos supostos de partida, pero no campo da ciencia todas as conclusións son provisionais e calquera pode comprobalas mediante o método científico, xa que poden ser modificadas nun futuro.

Mentalidade científica

O vello ancián tiña por certo que o aparello de Golgi non era real, e durante anos admitiu o que el creía por verdade universal, sin molestarse en aplicar o método científico e comprobalo. Aínda que este comportamento pertence á pseudociencia, a súa mente era científica, xa que cando un biológo celular lle deu probas convincentes de que o aparello de Golgi era real, o vello viu que estivera nun erro: segundo a súa mente científica, e a pesar de non comprobar en primeira persoa se o que el tiña por certo era verdade ou non, soubo aceptar que as súas conclusións era provisionais e non verdades universais e inmutables como propón o método pseudocientífico.

A mica: posible orixe da vida

A orixe da vida tivo lugar no medio acuático, isto xa foi postulado anteriormente por cinetíficos como Oparin, que demostrou no laboratorio a formación de biomoléculas na atmósfera primitiva que se irían depositando nos océanos e dando lugar, co paso do tempo, aos coacervados.

As dúas teorías máis aceptadas sitúan a orixe da vida na auga: en fumarolas submarinas ou en charcas con alta concentración de biomoléculas orgánicas nas zonas costeiras. En contraposición a estas dúas teorías está a panspermia: que sitúa a orixe da vida nalgún lugar do cosmos pero esta teoría non foi aceptada.

Na actualiade, a científica Helen Hansman, da Universidade de California, e seguindo a teoría da orixe da vida en estractos de mica, aporta para isto numerosas probas contrastadas: tales como a existencia de potasio na mica e que tamén está presente nas nosas células; e o sodio que hai na auga, que se introduciría nos ocos da mica e de ahí explícase a presencia deste no noso sangue (se nos estractos de mica surxe a vida, as moléculas presentes na mica tamén o estarán nas células de todos os seres vivos).

Polo tanto esta científica conclúe que nos estractos de mica tería lugar unha bioquímica primitiva posibilitando o desenrrolo dunha vida precelular que posteriormente daría lugar aos seres vivos al e como se conocen hoxe en día.


5 nov 2010

Pseudociencia

Os seres vivos aparecen a partir do ADN que se formou nunha sopa de células bacterianas. Jeremi Cherfas foi o artífice desta afirmación, pero para todo o que el di só serven bacterias de certo tipo: non fotosintéticas, que soporten altas temperaturas e que poidan acabar formando ADN, e non contempla a biodiversidade dos seres vivos. Aínda que este home é un científico, non aplicou o método científico na súa teoría e tampouco aporta probas convincentes. Ao amosar aos demáis as súas crenzas non emprega unha linguaxe explícita , e esta leva a confunsións.

O Xogo do posible.

Darwin afirmaba que a evolución está moi lonxe da perfección, polo que o mundo e todo o que nel hai non pode ser creación dun Deus como afirman os relixiosos. Se este fose certo, como se explicaría que a mesma especie teña diferenzas segundo o hábitat no que viva e surxan así as subespecies? Ademais, se todo o que crea Deus é perfecto: ¿por qué atopamos fósiles de especies que viviron noutros tempos e hoxe en día non existen? Como resposta a esta pregunta Darwin falou da evolución e selección natural, xa que as especies van cambiando para adaptarse ó ambiente no que viven, e as que non logran adaptarse desaparecen deixando espacio para que proliferen as máis aptas.
Segundo Darwin, e contrastado polo método científico, a vida non pode surxir da nada (a diferencia do que afirman as teorías pseudocientíficas) e os cambios que se observan nas especies co paso do tempo para mellorar pero non aparece da nada sen pasar un proceso previo de selección (a selección natural trata de mellorar o que xa existe pero o que no pode ser é que aparezan especies xa adaptadas ao medio).

Nova Hipótese Sobre a Orixe da Vida


No momento actual, e debido a intereses de diferente índole pero sobre todo intereses económicos, o home está transformando a natureza ao seu antollo. Desta forma a natureza pasa a estar en mans do ser humano quedando a súa propia capacidade de evolucionar nun segundo plano. Segundo Vandana Shiva, esto non debería ser así, senón que o que el denomina sistemas libres deberían estar exentos da manipulación xenética (amparada esta polo sistema legal) e así estes sistemas seguirán o seu curso natural da mesma forma que o fixeron durante centos de anos sen ningún tipo de intervencionalismo.
Todo isto lévanos a unha cuestión ética xa que neste momento o debate está entre modificar ou non os seres vivos, para isto cada persoa terá a súa propia resposta pero para non extralimitarnos do que se debe ou non se debe facer xorde un código ético avalado por profesionais. Aínda así a decisión final está nas mans da xente, é dicir, a natureza modificarase ou non en función do tipo de consumo que haxa nun certo momento.

Catarina

POSIBLES OCEANOS DE DIAMANTES EN NEPTUNO



Un grupo de científicos afirman que encontraron a proporción exacta de temperatura e presión para lograr que un diamante fose líquido (cando normalmente se transformaría en grafito). A asombrosa casualidade é que esas condicións atmosféricas poderían darse naturalmente en Neptuno e Urano, planetas con ao menos un 10% de carbón, e podería haber alí- especulan os científicos- mares de diamante incandescente sobre os que floten témpanos dun valor incalculable.

- Conclusión: os uranianos e neptunianos están forrados!

O que a min non me acaba de cadrar e que se Urano e Neptuno son planetas fundamentalmente gasosos, como poden existir mares na súa superficie?